Daar beroepsmatig er nooit van kon komen om bepaalde vaarroutes te nemen, bleef toch altijd de verte roepen, wat altijd wel zal blijven, en ieder zal dat op zijn eigen wijze doen.
Ook blijven er achter, die nooit daadwerkelijk kunnen uitvaren, en hun verten dromen blijven.
Aan hen denk ik dan even nu, en hoop dat ik jullie mee heb mogen nemen, in een stukje intieme maar sobere wereld van het binnenvaart gebeuren, al zit je natuurlijk aan de charmante kant van hen, die hun brood halen uit het water.
De vrijbuiter heeft geen boiler of geiser en is met eenvoudige middelen ingericht, om toch het 60er jaren gevoel uit mijn jeugd te benaderen en beleven.
Alleen de ruimte van de kajuit is zelfs nog groter als het scheepje waar ik samen met mijn broer het brood mee verdiende, waar je krom in het roefje moest staan.
Ook sliepen we naast elkaar in een veel te krap bedje, met de kortste achterin in de ronding van de roef, de gaslamp boven een op maat gemaakt tafeltje, gekocht bij de inventaris.
Niet dat ik terug wil, maar als ik dit schrijf voel ik mij soms ontheemd, vervreemd, meegesleurd in een nieuwe tijd, en waar was ik en waar ben ik, gewend aan een ruim huis een bad een douche, een Groot Vaarbewijs een Radarpatent een auto een……………..
We maken het nog maar even af en wijden onze wijdse blik over Bommel:

We gaan nog verder terug in de tijd, waar Maas en Waal tezamen vloeit, en Gorkum rijst van ver……’t is Loevestein, een middeleeuws kasteel met een 17de eeuwse vesting:

In gedachten neem ik Hugo mee in zijn Boekenkist naar deze stad:

Dan zijn we deze dr Tinus vestingplaats al gepasseert

Om 10.15 uur lopen we de sluis naast het kolffgemaal in en om 11.30 uur brengt onze privé taxi ons naar, een voor mij wat ontheemd thuis op 15 juni.
Groeten, Willem.