Uitgeregend

[Arrejoan]

Goedemiddag allen,
Arrejoan heeft zichzelf verplicht om iedere dag IETS aan TADI 3 te doen, ook voor het ritme wat nodig is om de draad weer op te pakken EN omdat het HEUL hard nodig is.
Het dek bijvoorbeeld : na twee jaar gaat plotseling de bovenste laag los, die spuit je er met de tuinslang deels gewoon af dus werk aan de winkel, het vreemde is dat de vellen niet aan de onderlaag lijken te plakken maar als ze tegen b.v. de romp waaien weet ik ze er niet meer af te krijgen .
Gisteren was zo`n dag waarvan mijn havenmeester zegt "ze kunnen het weer van gisteren nog niet voorspellen" , net aan de gang en wats kebeurt : regen .
Om toch ergens vooruitgang te boeken ben ik aan een oude hobby begonnen : het brons en messing van het stuurrad poetsen en wat schetst mijn verbazing : ik kon het nog !!


sorry voor de slechte foto, maar onderweg naar hier is er iets fout gegaan, helaas


schroefsneetje ontdaan van ?? jaar poetserij en dat x 24, bandje gepoetst( en DAN zie echt alles )


Muts en klotenklapper mee naar huis om enige "tough love"(lees machinale liefde) aan te wenden


Zo, iedereen achter het roer kan zichzelf weer bekijken, vind het opgeknapt .
Noot: terwijl ik aan de gang was met ellebogenstoom en Brasso ( ja dat bestaat nog), moest ik ineens aan de eerste "meester" ( machinist, (H)WTK) waar ik als oliejongen bij liep, denken en zijn naam weet ik niet precies meer Gerard ...... maar wel dat hij me leerde : "een beetje in het dopje i.p.v. het hele busje open in je hand , want als je ergens achter of tussen wilt kijken, giet je ZO zonder erg het hele busje leeg" .
Dat ben ik nooit vergeten en doe het nu 50+ jaar later nog steeds zo geheugen is een bizar ding.
Ben niet zeker of dit hier hoort maar ZO ziet het er uit op de TADI, vind de moderator het ergens anders beter, leef U uit in het verplaatsen,.
Wordt weer vervolgd,
Groeten Ad

[Marie Christina]

Lekker dat je het zo weer aanpakt, man.
Goat zo deur.

[paure nesci]

Dat is poetsen met een grooote P !
Mooi man !
En op n ouwe boot hoef je je nooit te vervelen , altijd wel iets te doen.
En gewoon naar t water en de eendjes kijken is ook heeeel nuttig en zinvol werk ! ( En lekker relaxend )
Goed bezig !
Groet Do

[Arrejoan]

Goedenavond allen,
@ Menno en Do : dank voor het hart onder de riem. het helpt.
Groeten Ad

[Gerard]

Muts en klotenklapper mee naar huis om enige "tough love"(lees machinale liefde) aan te wenden

"Muts" en "klotenklapper". Leuk, weer twee namen geleerd. Ik zie de werking van de laatste helemaal voor me.
Ben jaloers (in de goede zin) op energie. Ik kan dingen vaak niet opbrengen. Heeft niets met mijn fysieke vermogen te maken maar met het kennelijk slechter worden van m'n vermogen om mezelf een schop onder de kont te geven. Hoewel ik nu wel weer bezig ben om met ontweringswater zwarte delen van mijn eikenhouten roef raampjes aan te pakken.

[Arrejoan]

Goedemorgen allen,
@ Gerard : of ik mijn eigen verhaal lees, ik vecht al 7 jaar met een knoert van een depressie en val ook steeds weer terug in een staat van "wat kan mij het verd***en " wat dan weer in een zelfbeeld ver onder 0 uitmondt, en we weer van voor af aan beginnen .
Kan je alleen deze raad geven : probeer het niet alleen ( dat was een enorme stap voor mij) en BLIJF proberen, ander gaat het helemaal mis.
Groet Ad

[Gerard]

Goedemorgen allen,
@ Gerard : of ik mijn eigen verhaal lees, ik vecht al 7 jaar met een knoert van een depressie en val ook steeds weer terug in een staat van "wat kan mij het verd***en " wat dan weer in een zelfbeeld ver onder 0 uitmondt,

Dat zelfbeeld valt wel mee. Ik vind, dat ik vrij realistisch ben en realiseer me, dat ik er echt weinig toe heb gedaan of er nog toe zal doen op deze aarde. Dus zonder mij was de wereld er echt niet slechter of beter van geweest. Wel is het zo dat het soms pijnlijk is om te zien hoe anderen het slecht getroffen hebben en ik eigenlijk altijd al een geluksvogel ben geweest. Ik tel(de) best mijn zegeningen en doe dat nog. Maar er niet zijn geeft best rust, lijkt mij. Niet dat ik plannen heb om er een eind aan te maken, hoor. Want daar is best moed voor nodig lijkt mij en zo'n held ben ik nou ook weer niet.

Kan je alleen deze raad geven : probeer het niet alleen ( dat was een enorme stap voor mij) en BLIJF proberen, anders gaat het helemaal mis.

Tsja, ik heb nou eenmaal geen wederhelft meer en anders is het niet. Niemand kan in je kop kijken en anderen geef je toch altijd een niet te somber beeld, want die zit daar ook niet op te wachten. Nou, deze reactie is wel een uitschieter, zeg. Maar ja, ik ben niet iemand die tekst terug neemt. "Back to business" waar ging het ook alweer over, Oh ja, boten en het aanpakken van zaken. Nou ik ben al een paar dagen bezig om telkens enigszins zwart geworden delen van m'n eikenhouten roefraampjes in te smeren met ontweringswater (ik las ergens, dat je dat tot wel tien keer zou moeten doen) maar zie weinig vooruitgang meer. Morgen maar eens kijken wat bleekwater doet en wanneer dat ook geen effect meer heeft, dan maar afspoelen met water en na droging gaan beitsen (heb beits - van Cetabever - gevonden waarop op de bus staat "Bescherming tot 7 jaar"; laten ze nou eens de helft overdrijven dan zou ik daar nog heel tevreden mee zijn). Mocht het resultaat niet bevallen dan ga ik ze volgend jaar gewoon verven.

[Marie Christina]

Ze overdrijven niet de helft.
Ze onderdrijven.
Ik heb misschien wel 15 jaar geleden (weet het niet precies) een nestkastje in de Cetabever beits gezet.
Daar is nu nog steeds niets aan te zien.
Nou, vooruit.
De glans is er af.

[Gerard]

Ze overdrijven niet de helft.
Ze onderdrijven.
Ik heb misschien wel 15 jaar geleden (weet het niet precies) een nestkastje in de Cetabever beits gezet.
Daar is nu nog steeds niets aan te zien.
Nou, vooruit.
De glans is er af.

Kijk, dat is nou eens goed nieuws. Ik heb van alles geprobeerd dat transparant blijft, maar niets hield zo lang stand, dat ik het niet elk jaar of hoogstens elke 2 jaar moest overdoen. 2 jaar geleden beweerde een kennis (beroepsschilder in de restauratie) dat hij wel een goede transparante lak wist (niet goedkoop maar werkbesparing is ook wat waard). Ik vroeg hem of hij het dan ook wilde doen omdat ik mezelf dan niet het verwijt kon maken, dat wanneer het (ook) niet zou voldoen, het aan mijn werkwijze zou liggen. Nou, nu na 2 jaar bleek de transparante laag hier en daar los van het eikenhout te zijn gekomen en het vocht daaronder had het hout daar grijs gemaakt.
Met die Cetabever-buitenbeits heb ik een paar maanden geleden ook m'n gaffel (nadat ik die heel netjes van alle oude lagen had ontdaan en weer als nieuw geschuurd) gedaan. Maar die zit onder een huik wanneer er niet gezeild wordt en heeft dus minder te lijden.
Maar jouw reactie geeft me extra vertrouwen.

[quichot]

Onderhoud van een schip is sisyfusarbeid. Als je denkt dat je klaar bent kun je opnieuw beginnen.
Ik weet ook uit ervaring hoe depressie en lethargie daarbij op de loer liggen als je geen geboren vrolijke Frans of optimist bent. Want een zekere mate van depressiviteit is ook mij niet vreemd. (Ik slik daarvoor een vrij mild medicijn dat niet geneest, maar wel helpt.)

Zelf heb ik veel baat bij de oogklepmethode: hoeveel klussen je ook ziet als je over je schip loopt, negeer ze stuk voor stuk, zet oogkleppen op en concentreer je op één enkele klus, hoe klein ook.
Dat gaat veel makkelijker als je eenmaal besloten hebt al die andere klussen niet te zien. Gewoon negeren. Zijn er niet. Geef jezelf de kans te genieten van de voldoening als je die ene klus hebt afgerond, en pak dan pas de volgende aan. Dan ga je met veel meer plezier naar je boot.

Zo doe ik dat al ruim 40 jaar met mijn huidige schip, en nog 's een tiental jaren met vorige vaartuigen, waaronder een kustvaarder (waar ik uit jeugdig enthousiasme mijn tanden op stuk beet). Ik zou het anders nooit zo lang hebben kunnen volhouden.

[Gerard]

Onderhoud van een schip is sisyfusarbeid. Als je denkt dat je klaar bent kun je opnieuw beginnen.

Tsja, zo kijk ik daar niet tegen aan, gelukkig. Het is net als met eten koken. Wanneer je lekker hebt gekookt, kun je daarvan genieten. En natuurlijk, na verloop van tijd krijg je weer trek en "moet" je weer koken. Maar ik vind koken wel leuk. Ook het onderhouden en verbeteren/aanpassen van m'n schip vind ik wel leuk. Tenslotte, wat zou ik anders met m'n tijd en geld moeten doen? Naar de kroeg? Tsja dat kost ook tijd en geld maar levert vaak minder voldoening op en soms koppijn. Maar elk jaar lakken vind ik wat te vaak van het goede. Ook krijg ik de P in, wanneer ik denk dat ik een probleem verholpen heb en dat dan niet zo blijkt te zijn. Maar ja, wie zou dat niet krijgen?

Ik weet ook uit ervaring hoe depressie en lethargie daarbij op de loer liggen als je geen geboren vrolijke Frans of optimist bent.

Nou een vrolijke Frans zou ik mezelf niet willen noemen, maar een optimist en motivator ben ik wel altijd geweest. Maar het einde van m'n relatie heeft er ingehakt en een ander mens van me gemaakt.

Want een zekere mate van depressiviteit is ook mij niet vreemd. (Ik slik daarvoor een vrij mild medicijn dat niet geneest, maar wel helpt.)

Tsja, ik ben ook nogal eigenwijs en (vanuit mijn voormalige verpleegkundige achtergrond) terughoudend m.b.t. het gebruik van medicijnen die mogelijk eigen veerkracht dempen, maar de ene mens is de andere natuurlijk niet (gelukkig maar; stel je voor dat we allemaal hetzelfde waren, zoals ik bijvoorbeeld; moet je toch niet aan denken), Ik ben meestal wel vrij nuchter en kan dingen meestal ook wel makkelijk accepteren. Ook mijn veranderde aard neem ik maar voor lief. Het kan altijd rotter, toch?

Zelf heb ik veel baat bij de oogklepmethode: hoeveel klussen je ook ziet als je over je schip loopt, negeer ze stuk voor stuk, zet oogkleppen op en concentreer je op één enkele klus, hoe klein ook.
Dat gaat veel makkelijker als je eenmaal besloten hebt al die andere klussen niet te zien. Gewoon negeren. Zijn er niet. Geef jezelf de kans te genieten van de voldoening als je die ene klus hebt afgerond, en pak dan pas de volgende aan. Dan ga je met veel meer plezier naar je boot.

Ik woon op m'n schip en ken alle klussen die nog niet zijn gedaan en mogelijk nooit (door mij) zullen worden gedaan, maar heb ook geleerd: "Waar je'm raakt, doe je'm zeer". Dus gewoon concentratie op waar je mee bezig bent en morgen is er weer een dag.

[quichot]

Tsja, ik ben ook nogal eigenwijs en (vanuit mijn voormalige verpleegkundige achtergrond) terughoudend m.b.t. het gebruik van medicijnen die mogelijk eigen veerkracht dempen,..

Ik heb me om die redenen ook jaren verzet tegen medicijngebruik, want ook ik was bang dat die mijn wezen zouden veranderen, eigen veerkracht zouden dempen, en last but not least, dat ik het zou ervaren als nederlaag, want psychische hulp wordt nog steeds -volkomen ten onrechte- omringd door schaamte. Niets bleek minder waar.
Domme koppigheid (in mijn geval). Na een reeks goede gesprekken met mijn huisarts was ik overtuigd, en lieve hemel, wat ben ik daar nu blij mee! Had het jaren eerder moeten doen.
De antidepressiva van nu zijn niet de antipsychotica waar jij als verpleegkundige de gevolgen van zag. Ze morrelen niet aan iemands persoonlijkheid, dempen je eigen veerkracht niet, maar ondersteunen die juist. Gewoon doen. Het leven is te kort om jezelf in de weg te blijven zitten als dat niet nodig is.

Mooi hè, zo'n bootjesforum!

[Gerard]

Tsja, ik ben ook nogal eigenwijs en (vanuit mijn voormalige verpleegkundige achtergrond) terughoudend m.b.t. het gebruik van medicijnen die mogelijk eigen veerkracht dempen,..

psychische hulp wordt nog steeds -volkomen ten onrechte- omringd door schaamte.

Nou, van dat laatste heb ik niet zo veel last. Dat blijkt ook wel uit het feit, dat ik er open over kan praten en schrijven. Wat mensen denken, denken ze maar; je kunt het toch niet iedereen naar de zin maken en dus probeer ik het in elk geval mezelf maar naar de zin te maken. Ik heb ook een paar keer therapiesessies geprobeerd, maar ik ben een lastige klant vanwege m'n psychologische en psychiatrische kennis en de zorgverzekeraars vergoeden maar een betrekkelijk gering aantal sessies (pillen zijn goedkoper en de farmaceutische industrie heeft veel invloed) en daarna wordt het een zeer kostbare zaak. Voor dat geld kun je je prima laten opvrolijken in de kroeg (dat laatste is natuurlijk maar een geintje - soms wordt ik nog somberder wanneer ik merk dat velen het naar hun zin hebben en ik niet en dan vertrek ik maar weer naar huis - maar therapiesessies geven is een lucratieve zaak met een open eind).

De antidepressiva van nu zijn niet de antipsychotica waar jij als verpleegkundige de gevolgen van zag.

Daar heb je natuurlijk gelijk in. Niettemin heb ik een kennis die al jarenlang Lithium slikt om uitschieters te voorkomen en altijd sterft van de dorst. Dat is ook niet leuk.

Gewoon doen. Het leven is te kort om jezelf in de weg te blijven zitten als dat niet nodig is.

Mogelijk moet ik m'n gedachten toch nog eens heroverwegen (de winter is altijd het zwaarst).

Mooi hè, zo'n bootjesforum!

Ach, de nevenvaarwatertjes kunnen pareltjes zijn.

[Twei Woiven]

Mijn vader was depressief.
Nu had 't 'm ook niet echt meegezeten, maar soit, de depressie was er.
Ik zat daar als kind bovenop.
Dat mijn pleegbroertje depressieve klachten ging ontwikkelen herkende ik het dan ook ineens..
Zelf ben ik er alert op omdat ik denk dat ik genetisch besmet ben, maar vooralsnog heb ik 'm overleefd en nog steeds geen depressie..
Sterkte beiden, het is niet leuk...

[Marie Christina]

Vroeg (h)erkennen scheelt een jas.
(Ervaring)